Kategoria: Dla Pacjenta

METODY MASAŻU

Może być wykonywany ręcznie lub przy wykorzystaniu aparatów i urządzeń do masażu oraz metodą łączną. Masaż ręczny najczęściej, pozwala to na palpacyjną oceną reaktywności tkanek poddawanych terapii oraz na ocenę występowania zmian tkankowych tj. zgrubienie łącznotkankowe, tkliwość bólowa, przeczulica, zmiany napięcia mięśniowego. Pozwala na dokładne opracowanie topograficzne tkanek z uwzględnieniem odpowiedniego doboru wykonywanego masażu stosownie do okolicy masowanej i występujących zmian chorobowych. Jako samodzielne zabiegi lecznicze stosuje się masaż aparatem Akwawibron, masaż synkardialny i masaż ultradźwiękowy. Zastosowanie aparatów i urządzeń do masażu jako samodzielnych źródeł energii mechanicznej przekazywanych tkankom jest w zasadzie metodą uzupełniającą. Urządzenia stosowane w masażu wytwarzają głównie (wibracja) drganie mechaniczne

FORMY MASAŻU LECZNICZEGO

Masaż może być wykonywany miejscowo na ściśle określone okolice ciała lub całe ciało. W pierwszym przypadku mówimy o masażu częściowym, a w drugim o masażu ogólnym lub całkowitym. Ale podział możemy przedstawić również na masaż krótko bodźcowy, średnio bodźcowy i długo bodźcowy.

Masaż krótko bodźcowy – 10-20 min. należy dostarczyć taką ilość bodźców, aby w czasie zabiegu wystąpił odczyn miejscowy. Można wykonywać codziennie. Odczyn powinien powodować odpowiednie przestrojenie funkcji fizjologicznych różnych ukłaadów

Masaż Średnio bodźcowy – 20-30 min. wykonywać codziennie lub co drugi dzień .Dostarczyć taką ilość bodźców aby wystąpił odczyn miejscowy i częściowo odpowiednie reakcje ogólne.

Masaż długo bodźcowy – 30-45 min. Można wykonywać co 2 dzień. Oprócz odczynu miejscowego można zaobserwować reakcje ogólne.

MECHANIZM DZIAŁANIA MASAŻU

Działanie centralne – Pobudzenie układu nerwowego za pośrednictwem odruchów i czynności koordynacyjnych kory mózgu może wpływać na wszelkie narządy i układy organizmu

Działanie lokalne – mechaniczny przepływ krwi w naczyniach oraz chłonki w naczyniach chłonnych.

W czasie masażu docierają do mózgu miliony bodźców. Wywołują one stan pobudzenia kory mózgu, która jest narządem kierującym czynnościami wszystkich narządów a zatem i mięśni. Pobudzenie kory mózgowej powoduje szybsze i bardziej sprawne wykonywanie czynności przez narządy wykonawcze.

Po wejściu ustawy o zawodzie fizjoterapeuty pozwala ona pod pewnymi względami, aby fizjoterapeuta dobierał zabiegi dla pacjenta.

Jak wynika z przepisów rozporządzenia zmieniającego począwszy od 1 stycznia 2020. to fizjoterapeuta uprawniony do realizacji wizyty fizjoterapeutycznej (tj. fizjoterapeuta posiadający tytuł specjalisty w dziedzinie fizjoterapii lub tytuł specjalisty rehabilitacji ruchowej II stopnia, zwany dalej „specjalistą w dziedzinie fizjoterapii”, lub fizjoterapeuta posiadający tytuł magistra, o którym mowa w art. 4 ust. 4 pkt 1 i 2 ustawy z dnia 25 września 2015 r. o zawodzie fizjoterapeuty, lub fizjoterapeuta posiadający dyplom, świadectwo, lub inny dokument, o którym mowa w art. 13 ust. 1 pkt 5 lit. b i c tej ustawy, potwierdzający ukończenie studiów drugiego stopnia oraz posiadający co najmniej 3-letnie doświadczenie w zawodzie fizjoterapeuty) ma obowiązek oceny stanu funkcjonalnego pacjenta i na jego podstawie zaplanowania postępowania fizjoterapeutycznego. Wyjątek stanowi skierowanie lekarza specjalisty rehabilitacji medycznej, który może zlecić zabiegi fizjoterapeutyczne.

Oznacza to ,że fizjoterapeuta posiadający 3-letnie doświadczenie może sam dokonać badania podmiotowego oraz przedmiotowego oraz na tej podstawie dobrać odpowiednie zabiegi.

Po wejściu ustawy o zawodzie fizjoterapeuty i utworzeniu KIF(Krajowej Izby Fizjoterapeutycznej) każdy fizjoterapeuta musi posiadać prawo wykonywania ,aby móc wykonywać swoją profesję. To czy dany fizjoterapeuta posiada prawo wykonywania zawodu można sprawdzic na stronie https://kif.info.pl/rejestr/

Rejestr pozwala sprawdzić czy dany terapeuta ma prawo tytułować się fizjoterapeutą, ponieważ istnieje duża ilość gabinetów, które działają w tzw. czarnej strefie.

Ból dolnego odcinka kręgosłupa to jak pokazują badania to schorzenie, które przynajmniej raz w życiu dotknie każdego z nas.Istnieje wiele metod leczenia oraz terapii bólu pleców od farmakologicznych, chirurgicznych po zachowawcze czyli fizjoterapie.

Działania lecznicze w fizjoterapii można podzielić na 4 grupy: kinezyterapie, fizykoterapie, masaż oraz metody specjalne. Podczas pierwszej wizyty każdy fizjoterapeuta powinien z pacjentem przeprowadzić badanie podmiotowe oraz przedmiotowe na podstawie których dobierze odpowiednie zabiegi.

                Szybki powrót do zdrowia i normalnego funkcjonowania zapewni dobór odpowiednich zabieg  ów. Ważne w tym aspekcie jest zdanie się na doświadczenie i wiedzę fizjoterapeuty. Nowe badania pokazują ,że jednymi z bardziej skutecznych zabiegów w leczeniu bólu dolnego odcinka kręgosłupa są zabiegi manualne oraz ćwiczenia.

                Warto zwrócić uwagę ,że same zabiegi fizykoterapeutyczne(elektroterapia wszelkiego rodzaju, laseroterapia, ultradźwięki, pole magnetyczne, krioterapia) nie stanowią złotego remedium na ból pleców. Koniecznie należy zbadać stawy międzykręgowe i w przypadku ich zablokowania wdrożyć odpowiednią terapię. Testy mięśniowe pozwolą na określenie, które mięśnie wymagają wzmocnienia, a w których tonus należy znormalizować.

Napięciowy ból głowy stanowią jedną z najczęstszych postaci bólów głowy. Charakteryzowany jest przez pacjentów jako ból o umiarkowanym nasileniu, zazwyczaj obustronny, niepulsujący i trudny do scharakteryzowania („nijaki”, „niczym nie wyróżniający się”, „bezpłciowy”); powodujący stałe uczucie ucisku wokół głowy. Towarzyszy mu zwykle tkliwość palpacyjna głowy oraz szyi i uczucie ucisku za oczami ,a także sztywności mięśni karku.

W przebiegu napięciowego bólu głowy nie pojawiają się natomiast charakterystyczne dla migreny objawy, takie jak: nasilone nudności, wymioty, czy nadwrażliwość na dźwięki i światło, a rutynowa aktywność fizyczna nie wpływa na jego nasilenie.

Napięciowy ból głowy zazwyczaj trwają od kilkudziesięciu minut do kilku dni. Rozpowszechnienie przewlekłego napięciowego bólu głowy szacuje się na 2,5–4,1% populacji (ból ten wstępuje nieco częściej u kobiet). Do czynników ryzyka bólu napięciowego zalicza się: przemęczenie, niewystarczającą ilość relaksu, niedobór snu.

Biorąc pod uwagę napięcia mięśniowo-powięziowe, jako przyczynę bólu głowy, wykonuje się wraz z pacjentem testy diagnostyczne, w celu sprawdzenia ruchomości w stawach głowy i szyi oraz napięć mięśniowych. Wyszukuje się również zbędne napięcia w strukturach mięśniowych oraz zaburzenia pracy stawów. Często używa się do tego testów prowokacyjnych, mających na celu odtworzenie objawów bólowych. Wszystkie testy pozwalają na wyciągnięcie wniosków i zaplanowanie terapii.

Napięciowe bóle głowy łagodzi się poprzez zastosowanie celowanych technik terapii manualnej , terapii tkanek miękkich i mobilizacji nerwowych. W pracy na stawach wykorzystuje się techniki mobilizacji i manipulacji, co często natychmiast przynosi ukojenie. Mięśnie poddawane są terapii na wiele różnych sposobów. Skuteczna okazuje się terapia uciskowa punktów spustowych, masaż oraz terapie narzędziowe. Niezmiernie istotne w leczeniu napięciowych bóli głowy jest zmniejszenie lub likwidacja stresu, a najlepszym sposobem na utrwalenie efektu jest praca nad prawidłową postawą ciała.

Operacja wszczepienia do stawu elementu z metalu, porcelany lub tworzywa sztucznego, mająca na celu usprawnienie działania chorego narządu, np. alloplastyka stawu biodrowego lub inaczej endoproteza biodra polega na wszczepieniu sztucznej części lub całego stawu biodrowego w miejsce naturalnego.

Pierwsza doba

W pierwszej dobie po zabiegu wykonuje się ćwiczenia izometryczne oraz czynno-bierne, które obejmują tułów i kończyny dolne.

Trzecia i czwarta doba

Zaleca się kontynuacje ćwiczeń izometrycznych oraz ćwiczeń czynnych .

W trzeciej dobie rozpoczynamy układanie pacjenta w pozycji leżenia na brzuchu w celu zapobiegania powstawania przykurczu w stawie.

Cały czas od pierwszego dnia pacjent powinien wykonywać czynne ćwiczenia oddechowe torem górno-żebrowym i przeponowym przez okres kilku minut minut.

Pionizacja

Rozpoczynamy ją w około pierwszej, drugiej doby po operacji. Pionizujemy chorego kilka razy w ciągu dnia opierając go na kulach łokciowych lub chodziku. Jest to wstępny etap do rozpoczęcia chodzenia.

Pod koniec pierwszego tygodnia od operacji rozpoczynamy stopniowe obciążanie kończyny operowanej zaczynając od 20% masy ciała. Po zdjęciu szwów, które następuje około 14 dnia chory może zacząć w pełni obciążać operowaną kończynę.

Czynne zgięcie w stawie powyżej 70 stopni w drugim tygodniu rehabilitacji uznaje się za dobry wynik.

Rehabilitacja po udarze jest  istotną częścią leczenia osób po udarze ( niedokrwiennym, jak i krwotocznym). Powinna być rozpoczęta tak szybko, jak to tylko możliwe, od niej zależy bowiem kiedy i w jakim stopniu pacjent powróci do dawnej sprawności. Rehabilitacja osób po udarze mózgu polega m. in. na pionizacji, zapobieganiu przykurczom oraz ćwiczeniom z wykorzystaniem metod specjalnych.

Do najlepszych metod rehabilitacja po udarowej należą PNF oraz Bobath. Ważną rolę odgrywa również prawidłowa i wcześnie wprowadzona pionizacja pacjenta. Pozwala ona pacjentowi nauczyć się prawidłowego obciążania kończyny chorej. Warto również wprowadzić przy zaburzeniach mowy terapie logopedyczną, która pozwoli na powrót funkcji artykulacji. Należy również jak najszybciej rozpocząć rehabilitację kończyny górnej. Należy w początkowej fazie unikać ruchów biernych w stawie ramienno-łopatkowym powyżej 90 stopni, ponieważ może to spowodować uszkodzenie stawu.

Ważną rolę w powrocie do pełni zdrowia po udarze mózgu odgrywa również zaopatrzenie ortopedyczne. Chodzik, kule, orteza na stopę opadającą, temblak to zaopatrzenie które może przydać się podczas powrotu do pełni sprawności.

Światowa Organizacja Zdrowia 30 stycznia 2020 r. ogłosiła epidemię COVID-19. Jako że jest to nowy wirus i społeczeństwo nie jest na niego odporne, może on  szybko rozprzestrzeniać się. Wszyscy bez wyjątku są narażeni na zakażenie się. Większość osób przechodzi COVID-19 łagodnie w domu bez potrzeby celowanego leczenia a przebieg choroby porównywalny jest z przeziębieniem lub grypą . Jednakże u około 15-20% osób obserwuje się ciężki przebieg choroby. Najczęstszymi objawami są: gorączka, zmęczenie, suchy kaszel, duszność i ból mięśni . Wraz z postępem objawów w wielu przypadkach dochodzi do zapalenia płuc.

Fizjoterapia oddechowa jest integralną częścią multidyscyplinarnego leczenia COVID-19. Pełni bardzo ważną rolę w procesie leczenia, usprawniania i opieki nad pacjentami z dysfunkcjami układu oddechowego. Poprzez szeroki zakres działania fizjoterapeuci wspomagają leczenie pacjentów w różnym wieku i z różnymi schorzeniami, od pacjentów w stanie krytycznym, ostrym czy też w przewlekłym w szpitalach, przychodniach, opiece domowej lub też centrach rehabilitacji . W przypadku Koronawirusa, najbardziej narażone na rozwinięcie ciężkiej postaci choroby są osoby starsze, z obniżoną odpornością, którym towarzyszą inne choroby, w szczególności przewlekłe. Obecnie występuje niewielka liczbą doniesień naukowych dotyczących fizjoterapii pacjentów z COVID-19. Istnieją jednak wskazania międzynarodowe, dotyczące fizjoterapii oddechowej u pacjentów z ostrą i przewlekłą niewydolnością oddechową , jak również wskazania postępowania przy kontakcie z pacjentem zakażonym.

Postępowanie u pacjentów niewentylowanych

W przypadku osób hospitalizowanych z powodu COVID-19, głównym celem fizjoterapii oddechowej jest zmniejszenie objawów duszności, poprawa obniżonej pojemności płuc, przeciwdziałanie powikłaniom powstałym w przebiegu niewydolności oddechowej i unieruchomienia, zmniejszenie niepełnosprawności, poprawa jakości życia oraz obniżenie poziomu lęku i przeciwdziałanie depresji .
Po wykonaniu badania fizjoterapeutycznego oceniającego między innymi stan układu oddechowego, na podstawie wnioskowania klinicznego fizjoterapeuta powinien określić problemy terapeutyczne w procesie leczenia pacjenta. Celem postępowania fizjoterapeutycznego na tym etapie zaawansowania choroby może być:

• zmniejszenie nadmiernej pracy oddechowej (np. poprzez techniki oddechowe i pozycje zmniejszające duszność, ułożenie w pozycji pochylonej, relaksację)
  • oczyszczanie zalegającej wydzieliny
  • zwiększenie pojemności płuc
  • poprawa wymiany gazowej
  • mobilizacja i stopniowe zwiększanie aktywności
  • ćwiczenia ogólnokondycyjne, zapobiegające skutkom unieruchomienia i zwiększające tolerancję wysiłku fizycznego.
• pozycje ułożeniowe zmniejszające duszność.
  
  

Duszność będąca skutkiem niewydolności oddechowej może prowadzić do obniżenia wydolności wysiłkowej pacjenta i unieruchomienia. Poprzez ułożenie pacjenta w pozycji pochylonej do przodu możemy zoptymalizować pracę mięśni oddechowych i zmniejszyć poczucie duszności. Jak tylko wydolność pacjenta pozwala, wskazane jest jak najszybsza aktywizacja pacjenta poza łóżkiem .

Techniki oddechowe zmniejszające duszność

Kontrola oddechu – technika ta powinna odbywać się w pozycji siedzącej. Jeśli stan pacjenta nie pozwala na uzyskanie takiej pozycji należy pracować w pozycji półleżącej. Bardzo ważne, aby pacjent rozluźnił pomocnicze mięśnie wdechowe, w szczególności ramion i szyi, następnie rozpoczął od wdechu przez nos (ogrzanie i nawilżenie powietrza), następnie wykonał powolny, wydłużony zrelaksowany wydech z aktywacją odpowiedniego toru oddechowego (oddech torem dolnym piersiowym i brzusznym). Oddech powinien być spokojny (płytki, wolny) .

• Wydech przez zasznurowane usta (ang. Purse-lip breathing). Technika ta może być dodana do normalnego oddechu w odpoczynku i w ruchu. Polega na zaciśnięciu lekko warg w trakcie wydechu . Techniki te należy zademonstrować pacjentowi i pacjent może wykonywać je samodzielnie, gdy odczuwa duszność

Techniki oczyszczania wydzieliny

Gdy badaniem fizjoterapeutycznym potwierdzone zostanie zaleganie wydzieliny (np. poprzez osłuchanie), dobór techniki oczyszczania oskrzeli powinien być przeprowadzony na podstawie badania pacjenta, miejsca zalegania wydzieliny, gęstości wydzieliny, dostępności sprzętu, umiejętności terapeuty, akceptacji danego zabiegu, istniejących przeciwwskazań, stopnia współpracy, tolerancji pozycji ciała, możliwości edukacji rodziny oraz bezpieczeństwa dla chorego i terapeuty . Można rozważyć użycie nebulizacji z hipertoniczną solą fizjologiczną (3-7%) w celu rozluźnienia lepkiej wydzieliny przed zastosowaniem technik oczyszczania oskrzeli.
Techniki oczyszczania oskrzeli zostały opisane szczegółowo w literaturze związanej z fizjoterapia oddechową, zarówno ich dobór jak i sposób wykonania powinny opierać się na przesłankach klinicznych i potencjalnej efektywności . Z obecnych doniesień wiemy, że w początkowym stadium COVID-19 kaszel jest suchy i nie ma problemów z zalegającą wydzieliną.

Rolowanie

Rolowanie jest rodzajem autoterapii mięśniowo-powięziowej. Do jej głównych korzyści zaliczymy poprawę mobilności, przyśpieszenie regeneracji i zmniejszanie bólu.

Automasaż mięśniowo-powięziowy za pomocą rolera pomaga utrzymać powięź oraz mięśnie w dobrej kondycji, ponieważ rolując się, rozluźniamy tkanki, zwiększamy przepływ krwi, po powoduje ,że do mięśni dociera większa ilość składników odżywczych.

Rolowanie jest bardzo proste. Rolowanie należy wykonać powoli tocząc wybrany mięsień po piankowym wałku. W ten sposób możemy pracować z wszystkimi mięśniami, zawsze kontrolując obciążenie, którego używamy.

Warto również do autoterapii wykorzystać piłeczkę tenisową. Jej działania jest podobne do działania rolera, a w nie których lokalizacjach wykorzystanie piłeczki tenisowej może być bardziej optymalne. Poniżej kilka przykładowych ćwiczeń z piłką tenisową.

Do ćwiczeń wzmacniających mięśnie np. po złamaniu czy innym urazie można wykorzystać elastyczne taśmy. Z wykorzystaniem taśmy w domu możesz ćwiczyć dowolną partię mięśni. Poprzez stopień rozciągnięcia taśmy możesz dawkować opór podczas ćwiczeń.